Grèce / photographie / Katerina Dramitinou, une série… / ANTIQUE

Ελλάδα / φωτογραφία / Κατερίνα Δραμητινού, μια σειρά…
ΑΝΤΙΚΑ

Η φιλοσοφία μερικές φορές χρησιμοποιεί το θέατρο για να επεξηγήσει τη θέση της. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι προχώρησαν έτσι. Τα αρχαία δράματα φέρνουν στη συνέχεια αιχμηρά συναισθήματα, αιχμηρά σαν λεπίδες. Είναι οι ιστορίες του Προμηθέα (Αισχύλος), της Αντιγόνης (Σοφοκλή) και τόσων άλλων που παρακινούν φόνο, αιμομιξία, βιασμό και όλες τις βλακείες που έχουμε στη διάθεσή μας. Η Κατερίνα Δραμητινού θα ήθελε να θίξει αυτό το θέμα;Τα σώματα είναι παραταγμένα σύμφωνα με τον κανόνα και το σκεπτικό, δεμένα, καλυμμένα με πλαστική μεμβράνη, βαμμένα σε απίθανα χρώματα. Η απόχρωση είναι εξωφρενική, μαύρη σαν μπαλτά, και τα πόδια πηγαίνουν αντίθετα, χωρισμένα από τα μπούστα, σαν τους δείκτες του ρολογιού.

Τι δράμα είναι αυτό, που επιβάλλει αυτή την παγωμένη τάξη; Υπάρχει ένα αναπόδραστο κομμάτι στη σειρά του. Πρέπει να πάμε μέχρι το τέλος. Κανείς δεν μπορεί να απέχει από αυτό, είναι θέμα μοίρας. Το έγραψαν οι θεοί και το παρακολουθούν, καθισμένοι στην κερκίδα ενός αμφιθεάτρου, πάνω από αυτή τη νυχτερινή θάλασσα για την οποία μίλησε προηγουμένως η Κατερίνα Δραμητινού.

Κατά τη διάρκεια της σειράς, φαίνεται όλο και πιο σίγουρο ότι ο συγγραφέας της είναι εκεί για να επιστρέψει σε μια πρώτη μυθολογία. Είμαστε οι θεοί που τρελαίνονται από τη δύναμη, το πάθος και την περιβόητη ανικανότητα να συλλαβίσουμε αυτές τις διαφορετικές λέξεις. Ό,τι και να γίνει, αργότερα βρίσκουμε τα σώματά μας, στην ακτή, κομμάτια. Κορμιά ή μανεκέν, πλάσματα από σάρκα ή πλαστικό, γιατί τα μάρμαρα είναι σήμερα, στη βιτρίνα που μας προσφέρεται.

RC (ZO mag’)
Φωτογραφίες και ψηφιακά κολάζ: Κατερίνα Δραμητινού
https://www.facebook.com/katerina.dramitinou.3

Nous sommes les dieux rendus fous par le pouvoir, la passion et l’incapacité notoire d’orthographier ces différents mots.

La philosophie a parfois recours au théâtre pour illustrer son propos. Les Grecs et les Romains ont procédé de cette façon. Les drames antiques mettent alors aux prises des sentiments lapidaires, tranchants comme des lames. Ce sont les histoires de Prométhée (Eschyle), d’Antigone (Sophocle) et tant d’autres encore qui motivent le meurtre, l’inceste, le viol et toutes les turpitudes qui nous avons à notre disposition. Katerina Dramitinou aurait-elle eu l’envie d’aborder ce sujet ?Les corps sont alignés selon la règle et le raisonnement, liés, couverts de films en plastique, peints de couleurs improbables. L’ombre est outrancière, noire comme un couperet, et les jambes vont au contraire, séparées des bustes, comme les aiguilles d’une horloge.

De quel drame s’agit-il, qui impose cet ordre glacé ? Il y a dans sa série une part inéluctable. Il faut aller au terme. Nul ne peut s’en abstenir, il s’agit du destin. Les dieux l’ont écrit et ils l’observent, assis sur les gradins d’un amphithéâtre, par-dessus cette mer nocturne dont Katerina Dramitinou parlait précédemment.

Au fil des séries, il semble de plus en plus certain que son auteure est là pour remonter à une mythologie première. Nous sommes les dieux rendus fous par le pouvoir, la passion et l’incapacité notoire d’orthographier ces différents mots. Advienne que pourra, nous retrouvons plus tard nos corps, sur le rivage, en morceaux. Des corps ou des mannequins, des créatures de chair ou de plastique, parce que sont les marbres d’aujourd’hui, dans la vitrine qui nous est proposée.