Grèce / Photographie / Katerina Dramitinou / SALLES IMMOBILES, CORPS RESONNANTS

Dans quelles circonstances, ce lieu a-t-il perdu sa couleur et son mouvement ? Il n’est plus désormais qu’une salle d’exposition où les corps sont rendus à l’immobilité. Pourquoi cette impression radiographique ? Dans ce travail, Katerina Dramitinou semble revenir sur un épisode. Il fut le sien peut-être, et les faits ont eu lieu dans cet enfermement. Il pourrait s’agir d’une maladie qui arrête le temps et les personnages. De cette immobilité, le lieu prend les contours, arrête les angles et les matières.

Souvent le travail de la plasticienne explore les conséquences d’un désarroi. Elle s’attarde à écrire, de façon très attentive, la fièvre et l’abattement qui lui succède. Il n’est pas important de savoir qui en est la victime. Mais plutôt de reconnaître le temps et ce qu’il produit de clarté ou d’obscurité. Sanatorium est une série d’espaces fixes, des réminiscences, sans doute des cérémonies également. Les hôpitaux fonctionnent de cette façon. Les soins, la prise d’une potion, les toilettes se succèdent selon des gestes toujours identiques. L’après-midi, nous marchons dans les couloirs qui longent le bâtiment. La lumière est éteinte. Elle tombe en poussière depuis les verrières. Le métal a pris possession des murs et de l’ombre des murs.

Les lieux (thérapeutiques et autres) sont à l’image de ceux qui les traversent. La maladie se tient dans l’ombre. Elle est sa dimension silencieuse et obstinée. Katerina Dramitinou explique dans cette série intitulée « Sanatorium », l’intime mécanisme. A l’image de ces vêtements que l’on peut vêtir, des animaux morts qui nous tiennent compagnie, des jouets avec lesquels notre enfance continue de rêver. Images superposées et répétitives, dans cet écoulement de nous, d’une guérison en laquelle il est inutile de croire.

Série « Each step is explained » in more detail (2023)
RC (ZO mag’)
https://www.facebook.com/katerina.dramitinou.3
https://www.tumblr.com/dramitinoukaterina

Ελλάδα / Φωτογραφία / Κατερίνα Δραμητινού

Κάτω από ποιες συνθήκες έχασε αυτό το μέρος το χρώμα και την κίνησή του; Πλέον δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας εκθεσιακός χώρος όπου τα σώματα επιστρέφουν στην ακινησία. Γιατί αυτή η εντύπωση ακτίνων Χ; Σε αυτή τη δουλειά η Κατερίνα Δραμητινού φαίνεται να επιστρέφει σε επεισόδιο. Ήταν ίσως δικό του, και τα γεγονότα έλαβαν χώρα σε αυτόν τον περιορισμό. Θα μπορούσε να είναι μια ασθένεια που σταματά τον χρόνο και τους χαρακτήρες. Από αυτή την ακινησία ο τόπος παίρνει τα περιγράμματα, σταματά τις γωνίες και τα υλικά.

Συχνά η δουλειά του φωτογράφου διερευνά τις συνέπειες της αταξίας. Καθυστερεί να γράψει, με πολύ προσεκτικό τρόπο, τον πυρετό και την απελπισία που τον ακολουθεί. Δεν έχει σημασία ποιο είναι το θύμα. Αλλά μάλλον για να αναγνωρίσουμε το χρόνο και τι παράγει από το φως ή το σκοτάδι. Το σανατόριο είναι μια σειρά από σταθερούς χώρους, αναμνήσεις, αναμφίβολα τελετές επίσης. Τα νοσοκομεία λειτουργούν έτσι. Η φροντίδα, η λήψη ενός φίλτρου, οι τουαλέτες διαδέχονται η μία την άλλη σύμφωνα με πάντα πανομοιότυπες χειρονομίες. Το απόγευμα περπατάμε στους διαδρόμους που διασχίζουν το κτίριο. Το φως είναι σβηστό. Πέφτει στη σκόνη από τα παράθυρα. Το μέταλλο έχει καταλάβει τους τοίχους και τη σκιά των τοίχων.

Οι χώροι (θεραπευτικοί και άλλοι) αντικατοπτρίζουν αυτούς που περνούν από αυτούς. Η αρρώστια παραμένει στις σκιές. Είναι η σιωπηλή και επίμονη διάστασή του. Η Κατερίνα Δραμητινού εξηγεί σε αυτή τη σειρά με τίτλο «Σανατόριο», τον οικείο μηχανισμό. Όπως αυτά τα ρούχα που μπορούμε να ντυθούμε, νεκρά ζώα που μας κάνουν συντροφιά, παιχνίδια με τα οποία συνεχίζει να ονειρεύεται η παιδική μας ηλικία. Επάλληλες και επαναλαμβανόμενες εικόνες, σε αυτή τη ροή μας, μιας θεραπείας στην οποία είναι ανώφελο να πιστεύουμε.

Série « Each step is explained » in more detail (2023)
RC (ZO mag’)
Photos :©  Katerina Dramitinou
Contact : https://www.facebook.com/katerina.dramitinou.3